Deelnemers aan de Nationale Herdenking door de jaren heen

Johan heeft de herdenkingen van 2008 tot en met 2023 begeleid. 'Het waren vijftien prachtige jaren om scouts en zeekadetten te mogen begeleiden. De voorbereidingen voor het voorbereidingsweekend leveren met het team mooie resultaten op, contacten met veteranen of slachtoffers belicht van alle kanten, hebben mijn leven en blik op de wereld verrijkt. Het team veranderde door de jaren heen maar bleef heerlijk om mee te werken en te organiseren.'

'Alle taken op de Dam zijn prachtig om uit te voeren. Van trots de vlag hijsen tot het dragen van kransen, van bloemengarderobe tot begeleiden van genodigden. Maar vooral de jeugd begeleiden in de taken in het voorbereidingsweekend zijn prachtig om te doen. We hebben daarmee bijgedragen aan het bewust maken van de jeugd waarom vrijheid en daarbij herdenken zo belangrijk is, vooral nu!'

'De keren die me erg bij bleven is de damschreeuwer in 2010, maar ook 2017 toen ik met 6 jeugdleden werd uitgenodigd door Willem-Alexander en Maxima om te vertellen wat wij als scouts nu eigenlijk deden. Ook de herdenkingen in de coronajaren, die erg veel indruk maakten; maar ook elk jaar het draaiboek wat zo super strak in elkaar zit dat het juist perfect werkbaar is.'

'De samenwerking met het nationaal comité 4 en 5 mei en de organisaties daar omheen lopen als een geoliede machine, wij als Scouting en Zeekadetten maken deel uit van deze machine en maken van deze dag een mooie en bijzonder belangrijke dag.'

'Ik ben door de vijftien jaar staflid, erg geïnspireerd om nu lokaal/ provinciaal de jeugd te betrekken bij vrijheid en herdenken. De jeugd is onze toekomst: GEEF VRIJHEID DOOR, dag op dag.'

Anne is nu lid van Gruppe 34 St Thekla in Wenen. 'In 2014 was ik vlaggenwacht en mocht ik de schoolkinderen begeleiden terwijl ze bloemen bij het monument op de Dam legden. In 2016, was ik een van de scouts die kransen aannam van genodigden.'

'Wat voor mij de meeste indruk heeft gemaakt, was hoe stil zo’n grote stad als Amsterdam kan zijn. De verbondenheid tussen alle mensen die aanwezig zijn, is een indrukwekkend gevoel. Daarnaast was het super interessant hoe belangrijk timing is en hoe er voor wordt gezorgd dat alle taken perfect op elkaar aansluiten en tot de seconde aan toe zijn gepland. Van de vlaggen die perfect tegelijkertijd worden gehesen tot de klokken die allemaal tegelijkertijd worden geluid om 20.00 uur.'

'Ik raad het aan iedereen aan en mocht ik ooit de kans krijgen om als leiding mee te gaan, zou ik het zeker doen. Niet alleen de dag zelf is indrukwekkend maar ook het voorbereidingstraject heeft mij toen veel geleerd over hoe belangrijk het is om elk jaar stil te staan bij het privilege dat wij in Nederland hebben om in een land te wonen waar vrede en vrijheid vanzelfsprekend zijn.'

Michal is lid van Scouting EOS / St. Hubertus in Terneuzen. 'Wat mij vooral is bijgebleven, is dat wij met de bus onder politiebegeleiding naar de Dam werden gebracht. Je voelde je net één of andere koning. Tijdens de herdenking hielp ik bij het bloemendefilé en mocht ik de bloemen aan alle mensen geven die op het plein stonden. Het regende erg en we waren doorweekt. Hoewel het weer tegenzat zou ik het zo nog een keer doen.'

Maaike is lid van Scouting de Meridiaan in Almere. 'Ik stond bij de bloementafel voor de Nieuwe Kerk en mocht de bloemen aanpakken van de mensen voordat zij naar de kerk gingen. Nadat de dienst was afgelopen, mocht ik deze weer uitdelen aan de mensen. De overige bloemen die niet waren opgehaald, namen we mee en legden we na de herdenking bij het monument.'

'Twee van mijn vriendinnen, hadden de eerste krans. Die stonden op de voorpagina van de krant. De pers was aanwezig, iedereen kijkt naar je terwijl je een guppie bent. Dat was indrukwekkend.'

'Ik zou het iedereen aanraden, vooral met voorbereiden leer je veel meer over waarom je daar staat. Het voorbereidingsweekend was daarom erg waardevol. Tijdens het weekend was er een man die vertelde over de oorlog. Hij kon goed voetballen, daarom had hij de oorlog overleefd. Iedereen was stil.'

Patricia is lid van de Frans Naerebout groep in Goes. 'De eerste keer dat ik mee was, was ik 12 jaar. Mijn taak was de krans van de minister president aangeven. Dat was best indrukwekkend.'

'We moesten allemaal in een officieel uniform, dat we vooraf speciaal moesten passen. In het Krasnapolsky Hotel kregen we uitleg over hoe we de kransen moesten leggen. Wat ik mij kan herinneren is dat we echt een streng protocol moesten volgen en de dag best lang duurde. We werden onder politiebegeleiding naar de Dam gebracht. Dat was erg indrukwekkend.'

'De tweede keer was in 1998 toen waren we als aanvulling op een andere provincie mee. Toen was ik gestationeerd achter het monument om de vlaggen te hijsen. Het is een once in a lifetime kans die ik iedereen zou aanraden. Het is erg mooi om onderdeel te zijn van zoiets belangrijks.'

Dea is lid van Scouting Emmen. 'We kregen de vraag: wie van de padvindsters en verkenners willen meehelpen bij de Nationale Dodenherdenking? Een groot deel van onze groep, want wat een eer!'

'Op verschillende momenten vooraf werden we verwacht in het ScEmGeb, het Scouting Emmen-gebouw, voor uitleg en regels. De kleding netjes: de blouse met alleen de installatiebadges (geen kerstboom!), de das bovenaan met een dasring, een donkerblauwe broek, nette schoenen in donkere kleur en denk eraan: donkere sokken! Had je iets van dat niet voor elkaar? Dan mocht je niet mee.'

'Met de bus heen voelde als een schoolreisje, een belangrijk schoolreisje. Voorafgaand aan de laatste briefing gauw omkleden in de bus en dan wachten. In de regen. Met alleen een T-shirt en blouse. We kregen onze plekken aangewezen, ik en mijn vriendje van toen als begeleiders van de groep overlevenden en nabestaanden uit Nederlands-Indië. Maar… we moesten met de groep meelopen, maar mochten niet mee achter de hekken. Dus wat dan? Langs de zijkant deels terug, in een leeg vak tussen volle vakken. Daar hebben we ruim een uur gestaan. In de regen, de wind, de kou. Een sjaal mogen lenen van een vrouw in het vak achter ons. En hoe vinden we onze groep en bus weer terug? Geen idee meer hoe het afgelopen is; we zijn weer teruggekomen met de bus. Oh, wat was het dáár lekker warm!'

'En bovenal staat in mijn herinnering gegrift: de ernst van de mensen die we begeleidden, het ingekapselde verdriet. Daar werd mij het urgente belang duidelijk van deze dag: nooit weer.'